Met nog gruwelijke spierpijn in de bovenbenen en kuiten schrijf ik deze post… Ik heb het overleefd! De beklimming van de Mount Kinabalu! Helaas niet tot de top gekomen maar wel tot op 500 meter eronder: zo’n 3680 meter! Ik vind het nogal wat! En ik ben vooral blij dat we niet zijn gevallen of omgewaaid!
De tocht begint op een dikke 1800 meter hoogte. De eerste dag loop je in een rustig tempo de berg omhoog. Eerst nog met relatief veel vlakke stukken, hoe hoger we komen, hoe meer traptredes en keien er zijn. Gelukkig hadden we aan het begin een mooie wandelstok gekocht en daar ben ik nu nog blij om. Dat helpt echt bij zowel het omhoog als omlaag gaan!
Shelters
Op de route staan er om de 500 meter shelters, kleine hutjes waar je kunt schuilen of even zitten. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Zeker toen het na 3/4 van de tocht enorm hard begon te stormen, regenen en waaien! Dwars door de poncho heen!
Wat ook motiveert zijn de km aanduidingen langs de route. We konden ons zo toch steeds weer even oppeppen. Wat trouwens niet motiveert is een loper die per brancard naar beneden wordt gedragen door vier mannen: hij of zij was gevallen door de wind!! Aarrghh…
De totale route tot aan de top is een dikke 8 km lang, de eerste dag loop je er 6. Valt mee zul je misschien denken: NOT. Je overbrugt een hoogteverschil van 1500 meter en het lopen over keien is echt zwaar! Getraind of niet!
Koud
Zes uur hebben wij er over gedaan. Rustig gelopen met regelmatige pauzes. Als de Laban Rata hut in zicht is loop je nog een drie kwartier. Daar aangekomen krijg je thee of koffie en een warme maaltijd. Het was daar op 3300 meter hoogte ook al koud. We hadden ons goed voorbereid door muts, handschoenen en dikke laagjeskleding mee te nemen. Ik heb alles ook goed kunnen gebruiken. Rob was iets te optimistisch en had het erg koud (zeker op de nachtelijke klim!) Na het eten en een potje scrabbel (ik verloor twee keer s&^%$) naar bed (al om 20.00 uur). Een gedeelde slaapkamer met een Engels echtpaar. De wekker gezet om 02.00 uur omdat we die nacht de klim gingen maken.
De klim
Na een beroerde nacht (koud en storm) en weinig slaap om 2.00 uur het bed uit. Onze gids stond al klaar en daar gingen we in een grote kolonne de berg op. We hoopten nog even dat de tocht wegens de storm niet doorging maar nee. Dus dik aangekleed met muts, handschoenen en windstopper. Iedereen een hoofdlampje op en lopen maar. Het eerste uur steeds trapjes en grote keien om op te klimmen. Let wel: het is stikkedonker!!!!
Dan begint het gedeelte met het touw. De bomengrens is dan al gepasseerd en je loopt over grote platte stukken graniet naar boven. Als hulpmiddel trek je jezelf naar boven met het touw. Je ziet dus niets anders dan een groot gapend zwart gat aan de ene kant en een stuk glad graniet aan de andere kant. En daarin zitten ook nog eens af en toe spelonken en gaten. Goed opletten dus! Bedenk dan dat het hard waait en je bovenbenen totaal verzuurd zijn en het plaatje is compleet! Ik haak compleet af en we besluiten om in de laatste shelter voor de top te wachten op de zonsopkomst. Dat duurt dan nog een uurtje. In die shelter staan bedjes maar door de wind die er dwars doorheen waait is het nog erg koud!
De zonsopkomst is natuurlijk erg mooi maar als het al snel wat lichter wordt, beginnen we aan de afdaling. Dan pas kun je goed zien hoe steil sommige stukken zijn en waar de gaten zitten! Indrukwekkend! Naar beneden gaat sneller dan omhoog en om 7 uur zitten we in de Laban Rata hut aan het ontbijt. Na een uurtje rust gaan we de afdaling helemaal naar beneden maken! Elke stap is er 1 en ook hier motiveren de km aanduidingen! Het valt me mee, de terugtocht. Tegen half twaalf ’s middags ‘landen’ we weer op het startpunt! Moe en blij dat we het gehaald hebben!
Raften
Vanuit de berg zijn we doorgegaan naar Hot Springs in Poring waar we onze moede benen lekker in warm water konden laten rusten. Heerlijk! Daar ook een nachtje geslapen en de volgende ochtend werden we opgepikt voor het raften op de Liwagu rivier. Dat is een klasse 2 en 3 rivier (zegt iets over de snelheid en moeilijkheidsgraad), maar omdat hij nogal droog stond, hebben we regelmatig met de boot op het droge gelegen. Was wel grappig! Mooie tocht dwars door de jungle gemaakt! En omdat we de enige toeristen waren voel je je echt ver weg! Echt gaaf was het! Nu zijn we terug in Kota Kinabalu en is ons plan voor de komende week nog niet helder. Maakt niet uit. De eerste dagen waren al super gaaf. De orang oetans en het duiken wachten nog!
