Het nieuwe jaar is pas écht begonnen als de Radetzkymars heeft geklonken.
Al sinds ik me kan herinneren keken we bij ons thuis op nieuwjaarsdag het Neujahrskonzert van de Wiener Philharmoniker. Onder het genot van een oude, taaie maar o-zo lekkere oliebol, plakkerige vingers van de poedersuiker keken we met tantes en ouders in pyama op de bank naar de Eurovision. Kijkend naar de zomerse (!) beelden van Schloss Schönbrunn en de balletdansers van de het Weense Staatsopera. En na afloop bleef de tv aan, om het skischansspringen vanuit Garmisch-Pattenkirchen te kijken. Ook dat hoort bij nieuwjaarsdag.
De laatste jaren waren we zelf vaak op wintersport met de feestdagen, waardoor ik deze traditie miste. Maar vanochtend kwart over elf zat ik, samen met 50 miljoen (!) andere kijkers over de hele wereld weer klaar. Mét oliebol, plakkerige vingers en in mijn huiskloffie. Echt jeugdsentiment dus, echter nu met enigszins een zwaar hoofd van de bubbels van enkele uren eerder 😉
Een gezond en gelukkig 2011 gewenst!
