100 dagen

Vandaag is het 100 dagen geleden dat papa is overleden.

Al 100 dagen.
Pas 100 dagen.

De tijd die soms heel snel en dan weer tergend langzaam voorbij gaat. Die ik voor mijn gevoel in twee tijdzones beleef. In de ene ben ik aan het werk, doe ik  alsof het leven weer normaal is (en dit ís nu ook normaal) en heb ik de draad weer opgepakt. Kan ik af en toe weer lachen, leuke dingen ondernemen en vrolijk doen.

In die andere tijdzone bekijk ik het leven van een afstandje. Beschouwend. Relativerend. Dwaal ik met mijn gedachten af. Voel ik het verdriet en het gemis. Ik weet nu hoe je verdriet en geluk gelijktijdig kan voelen. Verdriet dat bij vlagen, toch ineens onverwachts, op kan komen. Net als de vele gelukkige, fijne en grappige herinneringen trouwens.

De herinnering aan de afscheidsbijeenkomst zijn nog vers. En mooi. Geen afscheid van papa hebben kunnen nemen is afschuwelijk. Toch ben ik oprecht dankbaar dat hem een lijdensweg bespaard is gebleven.

De aandacht en liefde die andere geven door simpel te vragen hoe het gaat, doen goed. Nu nog steeds. De vele mailtjes, smsjes, telefoontjes, tweets, berichten op Facebook en ook de ruim 200 kaarten en brieven die mijn moeder, zus en ik hebben gekregen. Uit verwachte en onverwachte hoek. We hebben ze allemaal bewaard en binnenkort ga ik ze nog eens rustig nalezen.

Net als het jaarverslag van de zwemclub Oirschot, waar ze tijdens de jaarvergadering een minuut stilte voor papa hebben gehouden. Het clubblad van de atletiekclub Oirschot waar – op de plek waar mijn vaders berichten over de ledenadministratie stonden – een foto van hem is geplaatst met mooi dankwoord. Of de foto van het gehandicaptenbusje in het lokale krantje waar mijn vader op staat omdat hij één van de chauffeurs was.

Er is al veel geregeld: bankzaken, verzekeringen, belastingen, allerlei andere administratieve afwikkelingen. Wat fijn dat er bedrijven en instanties zijn die meedenken en meewerken. Van een KPN-medewerker die het mobiele telefoonabonnement direct stopzet, de caravanverkoper die het koopcontract van de nieuwe caravan doormidden scheurt, de caravanstallinghouder die niet moeilijk doet en geld terugstort, de cursus Italiaans die niet hoeft worden doorbetaald, het Parktheater dat een kaartje van een voorstelling last minute terugneemt enz.

Toch is er ook nog veel te doen. Opruimen van zijn gereedschap en klusspullen, de garage en het verkopen van bruikbare spullen. We zijn er al mee begonnen. Veel kampeerspullen, zijn fiets, de auto. Maar ook trekhaken (ja meervoud!), dakdragers (idem) en nog tig Volvo-onderdelen. Typisch papa om dat allemaal te bewaren voor het-zal-wel-niet-nodig-zijn-maar-je-weet-maar-nooit. Binnenkort gaan we de garage en zolder verder opruimen. Die vele schijnbaar nutteloze spullen hebben voor ons wel degelijk emotionele waarde. Zij vertegenwoordigen immers allemaal een stukje papa.

Er komen nog meer bijzondere en ook  ‘dubbele’ momenten aan. De geboorte van mijn nichtje eind mei/begin juni. Vaderdag. Het uitstrooien van de as van papa. Mijn verjaardag. Zijn verjaardag. Zijn sterfdag…. We gaan er  mooie herinneringsmomenten van maken.

Ik ben nog niet mezelf. Vergeet kleine dingen zoals: mijn fiets wel op slot zetten, maar de sleutel erin laten zitten (hoezo Eindhoven onveilig!), diverse spullen in huis kwijt zijn en op rare plekken terugvinden, afspraken niet in mijn de agenda zetten, waardoor er dubbele afspraken zijn. Vergeten om mensen terug te bellen als ik dat beloofd had… <sorry> Ik voel nog veel onrust in mijn lijf.

Clichés zijn niet voor niets clichés. En ze kloppen. Tijd haalt de scherpe randjes van het verdriet af. Maar het vinden van een nieuwe balans is nog niet zo makkelijk. Samen met Rob, mijn moeder, zus en Bas doe ik mijn best. Dat lukt de ene dag beter dan de andere dag.

De liefde voor je vader is iets heel moois.

Lieve papa, wat mis ik je!