Met het zonnetje op onze helm reden we afgelopen pinksterweekend op prachtige weggetjes in Zuid-Engeland. We (Michel, Rob en ik) zagen naast veel glooiende, groene heuvels, schapen en koeien, mooie cottages en lieflijke dorpjes ook vreemde borden langs de weg. ‘Blind summits’ geven aan dat er boven op de heuvel even geen zicht is op hoe de weg verder loopt, laat staan of er tegenliggers aan komen. En we moesten als motorrijders extra opletten bij ”Hidden dips’ 🙂 Gaten in de weg! Ook zag ik een bord: ‘Verboden hier paardenraces te houden’ …op de snelweg dus! Rare Engelsen 😉
Horror heenreis
En je leest het goed: in Engeland hebben we drie dagen zon – af en toe met lichte bewolking – gehad! De heen- en terugreis verliepen daarentegen echt dramatisch. Beeld je in: tegen de tijd dat we vanuit Eindhoven de Belgische grens passeerde, had ik al ijskoude handen en natte sokken. Een goed half uurtje later had ik geen droog kledingstuk meer aan. Het zicht op de snelweg was belabberd en door de rijwind voel je hoe de kou tot op het bot doorwaait. En toen moesten we nog zo’n 200 km tot aan Duinkerken! Zo N I E T leuk! Rillend, bibberend en met onderkoelingsverschijnselen stopten we na de eerste 100 km. Na 3 warme choco’s was ik weer enigszins bij zinnen. De geplande boot van 12 uur zouden we niet gaan halen. Het werd de boot van 14 uur. Koud en moe kwamen we aan in de haven van Duinkerken.
Schade
Eenmaal aan boord verliep de inscheping ook niet geheel vlekkeloos. We hadden onze motoren nét aan boord gereden toen het personeel ons verzocht een beetje haast te maken en snel onze motoren vast te sjorren. Ik had nog niet met mijn ogen geknipperd of zo’n lompe knuppel van DFDS Seaways trok aan een spanband en liet zo mijn motor vallen!!! Woest was ik. Waren we alle drie! Koud, moe en nat en dan ook dat nog. Dat trok ik echt even niet! Gelukkig geen grote schade en belangrijker nog: niets afgebroken zodat we wel onze vakantie konden voortzetten. De knuppel, zijn supervisor en de supervisor van hem kregen de wind van voren. Op de tank een klein deukje en een kras, de nieuwe uitlaat heeft een kras en het frame bij het achterwiel is verbogen. Ook hangt het linkerknipperlicht los. Dat is wat we in ieder geval op het formulier hebben laten zetten. Wat een kl*&$^te begin van de vakantie! 🙁
Zon
De twee uur op de ferry waren zo voorbij en wat waren we blij toen we de zonnige kalkstenen rotsen van Dover zagen. Even geen regen asjeblief. Vanaf Dover was het nog zo’n 140 kilometer naar Brighton waar we een hotelletje hadden gereserveerd. 140 km op binnendoorweggetjes (links rijden!) is best ver. Wel door mooie dorpjes maar omdat we al zo moe waren van de heenreis en onze motorpakken verre van droog waren, was het nog een hele rit. Tegen een uur of 19 kwamen we moe bij het hotel aan. Douchen, eten, slapen. Bweehlll…
Coastal route
De dagen erna waren wel prima motorrijdagen. Het weer zat mee, genieten! Best wel veel zon gehad en een heel enkel klein spatje regen. Maar dat mocht na de heenreis geen naam hebben. Vanuit Brighton zijn we via Portsmouth, Southampton en Bournemouth de eerste dag in Weymouth geëindigd. Een mooi plaatsje aan de kust. We hadden een hotelletje aan het water, midden in het centrum. Dat is bij aankomst heel leuk maar ’s nachts minder fijn als het uitgaanspubliek tot zeer laat om het hotel buiten blijft kletsen. En ik maar denken dat de kroegen daar maar tot 23 uur open mogen zijn. Afijn.
Dartmoor Park
Dag drie reden we van Weymouth eerst klein stukje terug naar Durdle Door, een prachtige rotsformatie in zee, aan de Jurassic Coast. De moeite van het omrijden waard! Daarna weer op de brommers en via Bridport, Lyme Regis en Exeter in Moretonhampstead aangekomen in een prachtige B&B. Dit plaatsje licht in het natuurgebied Dartmoor National Park dat ik heel graag wilde zien. Ook zeer de moeite waard om ooit nog eens naar terug te gaan. Ook om te wandelen een aanrader. Mijn monstertje had het wel zwaar in het park. Steeds in de eerste of tweede versnelling (ondertoeren) vond de Duc niet fijn. Later op de snelweg terug had hij het gelukkig weer naar zijn zin en liep hij weer als een zonnetje.
Horror – Again!
Terug hebben we flinke stukken snelweg gepakt omdat we nog ruim 300 kilometer in de middag moesten afleggen richting Brighton. Voor het gemak hebben we hetzelfde hotel weer gepakt als op de heenreis. Op onze vertrekdag stonden we met zware bewolking op en we durfden al niet meer op buienradar te kijken hoe de verwachting was. Toen we terug in Dover waren (boot van 12 uur gemist) waren we al weer behoorlijk nat geregend. Met P&O zijn we naar Calais gevaren en onderweg probeerden we ons mentaal voor te bereiden op de wederop natte en koude terugreis. Die viel ons zwaar. Opnieuw de ervaring van bijna 300 kilometer rillend op de motor zitten, druppels van je vizier te vegen, proberen je te blijven concentreren op de slechte Franse en Belgische wegen en kilometers aftellen tot de volgende benzine- of chocostop. Dan zijn 300 km heel lang.
Onze laatste gezamenlijke stop was onder Antwerpen. Hapje eten en moed verzamelen voor de laatste 100 km. Letterlijk elke kilometer heb ik afgeteld, met in gedachten mijn fijne, warme huis met bubbelbad 🙂
Tegen 21 uur waren we thuis. Compleet doorweekt. Moe. Maar ook voldaan. Ruim 1670 kilometer gereden, waarvan net geen 1000 in Engeland. Buiten het weer en de val van de Duc hebben we wel een heel toffe vakantie gehad!
